KUĞULAR

Tavus kanadları zîb-ile penbe güllerde

işlenen ince, süslü, nâ-dîde

günler,

öldü; sazlarda bir kuğu iñler.

Sular üstünde esmerîn sisler

mevsimiñ erguvanlarıyla düşer.

Nîlüferlerde pür-huşû’ leyâl,

hâsir ü lâl,

kuğular,

(aşkı) tenvîm éden dudaklarda

titreyen bir nesîs bûse kadar

sedef-i âba bir fecî’a saçar.

İnce bir makberi bükâ duyulur;

sanılır

haste, bî-ümîd ü tebâh

bir perî rûhu —bir fesâne-i âh— 

titreşir, bir şehîk içinde ölür.

Semt-i uzletde bir şükûfe-i la’l

gibi... Bî-savt, bî-terâne-i bâl,

kuğular,

aşkı tenvîm éden dudaklarda

titreyen bir nesîs bûse kadar

zer-i mehtâba kimsesiz ağlar.

29 Teşrîn-i Sânî, 327

Cemâl Mukbil

Elhan dergisi, No:1-3, İstanbul: 1 Mart 1328 (1910), s: 12.

(Ç.y.: T.A.)

_________________________________________

Zîb: süs

Leyâ: geceler

Hâsir: hasara uğrayan

Tenvîm: uyutma

Nesîs: son nefes

Fecî’a: facia

Bükâ: ağlayış
Tebâh: zayi, ziyan

Fesâne: efsane

Şehik: hıçkırıkla içini çekme

Semt-i uzlet: inziva köşesi

Şükûfe-i la’l: al tomurcuk

Bî-savt: sessizce

Bî-terâne-i bâl: kanat nağmesi

Zer: altın