Çılğınlıqdan bu özgə evrəni itirmişəm!
Göўgəzərəm də eviŋ yerini itirmişəm!
Nə mən özümdən nə də kimsə məndən soraqlı
Köŋül məni, mən də o dəlini itirmişəm!
Taxtı, tacı əlindən uduzmuş Süleyman tək
Haçandır əsriklikdən şüşəni itirmişəm!
Mən soŋsuzdan varlığıŋ başlanğıcını sorma!
Daş yuxudan nağılıŋ başını itirmişəm!
Göўgəzərəm də eviŋ yerini itirmişəm!
Nə mən özümdən nə də kimsə məndən soraqlı
Köŋül məni, mən də o dəlini itirmişəm!
Taxtı, tacı əlindən uduzmuş Süleyman tək
Haçandır əsriklikdən şüşəni itirmişəm!
Mən soŋsuzdan varlığıŋ başlanğıcını sorma!
Daş yuxudan nağılıŋ başını itirmişəm!
Uşaq eviŋ yolunu itirincə ağlayar
Necə ağlamayım mən; yiyəsin itirmişəm!?
Əŋ yeўi —hara getsə— köŋül dalınca olum
İndi ki —Sâib— Kə’bə, bodevin itirmişəm!?
Türkcəsi: Toğrul Ata
_________________
evrən: ‘عالم’
çılğınlıq: ‘جنون’
əsriklik: ‘مستی’
yiyə: ev yiyəsi
bodevi: ‘بتخانه’.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder